اشعار

ای خـدای جـود ای جـودِ خـدا           مقصد مخـلوق و مقصود خـدا

خاک کـویت مُهـر ارباب کرم           ریـگ جـویت دُرّ نـایـاب کـرم

کـاظـمیـنـت کعـبۀ بیت الحرام           آسمان ها را مطاف صبح و شام

ما همه عـبدیم و تو خیر العـباد           مـا گـدا و تـو جـواد ابن جـواد

ای تـرابت طیـنـت مـاه رجـب           ای جـمـالـت زینت مـاه رجـب

ماه گردون سائلت را دستبوس           آفـتـاب دیـدۀ شـمـس الـشّمـوس

خـلـق عـالـم آشـنـای جــود تـو           جـود مـحتاج و گـدای جود تـو

چهره ات چون روز شب را نور داد           عـاشـر مـاه رجب را نـور داد

تو رضا را گـوهـر یکـدانه ای           نـازنـیـن ریـحـانۀ ریـحـانـه ای

پیش جود تو کـرامت زنده شد           با وجـود تو امـامت زنـده شـد

ای درخـشـیـده میان دو عـلـی           ای ولـیّ حـقّ و باب سـه ولـی

کـیست مانند تو در دور زمان           بر پدر کُـشته دهـد حـرز امان

عفو از عفوت به غـیرت آمده           جود از جودت به حـیرت آمده

عفو جزئی از وجود چون تویی           جود می نازد به جود چون تویی

نور علمت دل ز عـالم می برد           هوش از یحیی ابن اکثم می برد

این تویی با آنهمه قدر و جلال           در سنـین کـودکی پـیـر کـمـال

سر کشان علم سر کوبت شدند           عـالـمـان دهر مغـلـوبت شـدند

تا تو در محفل کنی طرح سؤال           پوراکثم کودکی گنگ است و لال

ایکه پیش از دل تو در دل زیستی           وصف تو گـفـتم نـدانم کـیستی

شمس هـشتم را سـرو سیـنهای           چـارده مـعـصـوم را آئـیـنـهای

پیـشـتر از خـلـقـتت بودی امام           بـر تو و بر خـلقـتت بادا سلام

ما خـشـكـسالـیـم و شـما بـاران مـایی            دریـای لطف و فـضل بی پایان مایی

وقتی كه اسم فاطمه روی لب ماست            بـوی تو می آید، یـقـیـن مهـمان مایی

شاگرد درس تو كرامت پیـشه گان اند            اسـتـاد درس مـكـتـب عـرفـان مـایـی

هر كس كه باشد منكرت پست است اما            من مطـمـئـنـم این كه تو، قـرآن مایی

آن كس كه با تو رفت بیـراهـه نرفته            در كـشـتـی فـیـض خـدا، سكّـان مایی

از لطف و احسان شما، از علم و جودت            بی پرده می گـویـم شما ایـمـان مـایی

تـو در دل خـوبـان عـالـم جای داری            زیـرا كه نـور دیـدۀ سـلـطـان مـایـی

چـشـم و چـراغ هـشـتمین ماه خـدایی

یعنی كه فرزند علی موسی الرضایی

آن قدر كه چشمان زیبای تو ناز است            مانند سجاده به طاق عرش باز است

وقتی كه اسم تو می آید آسـمان هم...            با ذكر نامت غرق در سوز و گداز است

یـك دو قـدم بـردار كه عـالـم بـبـیــنـد            خاك زمین از گام هایت دل نواز است

روز قـیـامت می شود فـهـمید این را:            هركس كه قدری با تو باشد سرفراز است

ما را هم از حال دعایت جرعه ای ده            آقـا امـامت كـن بیا وقـت نـمـاز است

مرغ سحر دیشب تمام ذكرش این بود            نام جواد از روز اول چاره ساز است

وقتی كه تو رو به خـدا غرق دعایی            انگـار كه حـیدر كـنار جـانـماز است

مـا را بـخـر تا كه بـرای تو بـمـانـیـم

روزیِّ مان كـن تا گـدای تو بـمـانـیـم

در هر نگـاه تو صفا را می توان دید            قطعاً علی موسی الرضا را می توان دید

در نـیـمـه شـب هـای خـدایـیِّ تـو آقـا            هر شب سرشك ربّنا را می توان دید

آقا به جان نوكـرانت كـفـر این نیست            در چشم های تو خـدا را می توان دید

دست گدا وقتیكه سوی تو دراز است            لطف امـام مجـتـبـی را می تـوان دید

هر شب كنار سفره ات خضر و كلیم اند            چون حضرت خیرالنسا را می توان دید

عـالـم فـقـیـر دست هایت هست زیـرا            در خـانـۀ تـو انـبـیـا را می توان دیـد

از آسـمـان كـاظمـین از روی گـنـبـد            گـلـدسته های كـربلا را می توان دیـد

از صحـن تو تا كـربـلا یـك راه دارد

یـك جــاده ای كـه نـام ثــارالـلـه دارد

هر که در عشق و وفا پابند نیست            با امید و عـشـق خـویشاوند نیست

نیـست او را بـا خـدا پـیـوسـتـگـی            هرکه را با مهـر تو پـیـوند نیست

تــو جــوادی و نـدیــدم ســائــلــی            کز عـطا و جود تو خـرسند نیست

چیست جز افسوس و حسرت قسمتش            بر شما هر کـس ارادتـمـنـد نیست

در رهت هـر کس نهد پا با یقـیـن            در غم مال و زن و فـرزند نیست

از کـریـمان، سـائلان، پـرسیـده ام            هیچ کس چون تو سخاوت مند نیست

بـهـتـریـن راه نـجـات مــا تــوئـی            هیچ حرفی بهتر از این پند نیست

خـوب می دانـد «وفائی» جـز شما            تـا خـدا دیـگـر پُـل پـیـونـد نیـست

از عبورت حضور می ریزد           به تن کوچه "طور" می ریزد

شور شیرین با تو بودن هاست           که به شعرم شعـور می ریزد

تا که لب باز می کـنی انگـار           از لـبـانـت زبــور مـی ریـزد

هر دم از عـصمت مقـام شما           آیـه هـای طـهــور مـی ریــزد

هر کجا ذکـر خـیـرتـان باشد           به سـرم کـوه نــور می ریـزد

این سلیمان آل  فـاطـمه است           دانه ای پـیـش مـور می ریـزد

گر نگاهی به ما کنی،حق هم           ظـلـمـتم را به دور می ریـزد

باطن "یا جواد" ، "یا رب" است           قدر"سرّ" از "ظهور" می ریزد

حُـب تــو در نـهــاد هـا آقــا !

ای جـــوادِ جـــوادهـــا آقـــا!

دل مــا جـــام بــــاوری دارد           خُـمـرۀ عـشـق پـروری  دارد

بـاده از دسـتـرنـج می نـوشیـم           نـان مـا طـعـم نـوکـری  دارد

حُب که باشد مباح مستحب است           عـشق، احـکـام دیگـری دارد

عَـمـلَـم کـم، تـفـضّلت بـسیـار           لـطـف تـو نـابــرابــری دارد

اصـل پـیــونـد مــا بـه آل الله           ریـشـه در شیـر مادری دارد

سـومـیـن "یـا مـحــمـد"دنـیـا!           با تو دل حـال بـهـتـری دارد

مکه تا طوس شد قـدمگـاهت           عشق، وسعـتی سراسری داد

کـاظمینی شدم خـدا را شکـر

کـربلایـی شدم خـدا را شکـر

هر کس که تاجِ مهـرِ تو بر سـر ندارد            از سـجـدۀ گـمـراهـیـش سـر بر ندارد

سرمایـۀ عـشـق شـما راه نجـات است            بیچاره هر کس عشق تو در سر ندارد

لازم نـکـرده که مـرا فـردا بـخـوانـنـد            جـنّـت اگر از نـامـتـان سـر در نـدارد

باب الجـوادی مـطـمـئـناً هـست آن جا            مـحـشـر از این در هیچ بـالاتـر ندارد

گـشـتـم ولـی دنـیـای شـیـعـه از ائـمّـه            مـولـود پـر خـیـر و مبـارک تر ندارد

کـوری چـشـم دشمنان إبـنُ الـرضایی            کی گـفـتـه سلطانم عـلـی اکـبر ندارد؟

دردانـۀ سـلـطـان طـوسـی یـا مـحـمــد            والـیِّ مـا غـیـر از شـمـا دلـبـر نـدارد

عطری که از ذکر لبت در شهر پیچید            عـود و گـلاب و نـافه و عـنـبـر ندارد

گـشـتـم ولی هـم ارزش خـاک عبـایت            در ارض و در افلاک سرتا سر ندارد

فـهـمـیـده ام از نامـۀ سلطان، که عـالم            کُـنـْـیـه نـکـوتـر از ابـا جـعـفـر نـدارد

در کـاظمینت هر کسی آمد دلـش ماند            راهـی بـجـز ایـن راه تـا آخــر نـدارد

"وَ انْظُرْ إِلَیْنَا نَظْرَهً ..." عیدی همین بس            عـالـم بـجـز چـشـم شـما محـور ندارد

می دوزد آخر چشم خود را بر دو دستت            مـرغـی که در وقـت پـریدن پَر ندارد

مـحـشـر بفهـمـد جایگـاهِ عصمتـت را            هرکس تو را در این جهان باور ندارد

ای گـدای درگه احـسـان تو جود و کرم           ز آسمان بـذل تو باریـده اخـتر چون درم

عاشق روی تو را در دل هزاران مهر نور           سائل کوی تو را صد آسمان جاه و حشم

اصل دین خَیرالوری کهف التقی بَدرالدُجی           جان حق نور الهدی ابن الرّضا خیرالامم

مهر و ماهت وام بگرفته است از نور جمال           اخـتـرانت سـجـده آوردنـد بر خـاک قـدم

هم سما مرهون لطف بی زوالت هم زمین           هم عرب مدیون جود بی مثالت هم عجم

هم جـوادبن جـوادبن جـوادی وقت جـود           هم کـریم بن کـریم بن کـریـمی در کـرم

نکته ای پرسید مأمون در جوابش رازها           گفتی از ابر و هوا و ماهی و امواج و یم

پورِ اکـثم پیش لطفت از خجالت گشت لال           خواست خود را افکند از شرم در چاه عدم

در سنین کودکی از سوی حق بودی امام           همچنان عیسی که در گهواره زد از وحی، دم

دامن ریحانه از مهر رخت دریـای نـور           عـاشر مـاه رجب از احتـرامت محـتـرم

دم به دم باید زاشک شوق خود گیرم وضو           تا زخون دل زنم بیتی در اوصافت رقم

ای چراغ و چشم ده معصوم ای نور نهم           زادۀ هـشتـم امام و هـفت گـردونت خـدم

ای زشش سو پنج حس و چار ارکان و سه روح           در دو گیتی زامر یکتا با نظامت منتـظم

گر چه سر تا پای جرمم، تا مرا یاری چه باک           گر چه پا تا سر گناهم، تا تو را دارم چه غم

کیست مثل تو که در طفلی ز سرداران علم           عـلم او گـیرد فـزونی نام او گردد عَـلـَم

با هزاران حلَ مشکل در سنـیـن کودکی           ریختی یکباره وضع قصر مأمون را به هم

مور اگر حکم از تو گیرد ای سلیمان وجود           تاج بستاند ز مأمون، سلطنت از معتصم

مهر و مه دوآیتند از مصحف رخسار تو           زان، خدا بر این دو آیت خورده در قرآن قسم

سرزمیـن مکـه را بر کـاظـمـیـنـت التجا           چار ارکـان حـرم را چار دیوارت حـرم

آن که در راه تو از جان و تن خود نگذرد           هم به جان کرده جفا و هم به تن کرده ستم

جود تو جـود خـدا و لطف تو لطف خدا           یـا جـــواد الاولــیــا؛ ای مـظـهـر الله اَتَـم

هرکه هستم هرچه هستم هستیم مهر شماست           با همین روی سیاه و دست خالی پشت خم

تو همان جان وجودی ما همان جسم ضعیف           ما همان تاریکی محض و تو خورشید قدم

ای همه خورشید عالم تاب بر ما هم بتاب           وا رهان از تیرگی و نور کن سر تا قـدم

مهر رخسار تو نور محض و چشم ما ضعیف           جود و احسان تو بیش از بحر و ظرف ماست کم

هم به تو محتاج از صبح ازل فضل و کمال           هم ز تو پـایـنده تا شـام ابد عـلـم و حکم

هر که شد ظرف وجودش خالی از مهر شما           پُر شود از آتـش خـشـم خـداونـدش شکم

نار با تو می شود رشک گـلستان خـلیـل           خُلد بی تو خانۀ درد و غـم و رنج و الم

با وجود آن که از اعمال، دستم خالی است           از ازل دانـستـه ام مهـر شما را مـغـتـنـم

دین من عشق شما، آئین من مهر شماست           گو که سازد دشمن کـافر به کـفـرم متّهم

با تولاّی توأم دیگر به این و آن چه کار           آن که را باشد صمد کاری نباشد با صنم

میفروشم تا صف محشر به آب خضر ناز           گر رسد بر کـام جـانـم از یـم جود تو نم

جود تو بر جود و احسان و کرم داد آبرو           مهر تو وحدت دهد بر گرگ و چوپان و غنم

نـقـش پـای زائـرت در دیـدۀ (میـثم) بود           بهتر از ملک عجم تـابنده تر از جام جم

ای بـه جـمـالات الـهـی جـمـیــل           وی به کمالات و شرف بی بدیل

طیـنـت تو آیـه ای از ذوالـجـلال           خـلـقـت تـو جــلــوۀ ربّ جـلـیـل

وصـف سجـایـای تـو بـی انـتـهـا           روح تو دارای صـفـاتـی اصیـل

ذرّه ای از نور تو خورشید و ماه           چـشـمـه ای از غمزۀ تو سلسـبیل

مـحـضـر تـو مـهـبـط نـور خــدا           مـکـتـب تو مکتب وحـی و دلیل

سـلـسـلـۀ مـادری اَت  فــاطــمـی           دودۀ بــابــایــیِ تـو تــا خــلــیــل

هرچه بگـوئـیم ز دریـای حُـسـن           هست از این بـحـر نـشانی قـلـیل

ذکــر دل خــیــلِ غــلامــانِ تــو           نـعـم المـولاست و نـعـم الوکـیـل

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نهـمـین حجّـت حـق یا جـواد

آنـکـه گِـلِ نــوریِ تـو بــیـخـتــه           مِـهـر تـو را در دلِ مـا ریـخـتـه

از عـدم انـگـیـزشِ هـفت آسمان           گـشـت ز نـام تـو بر انـگـیـخـتـه

چون بدهد (کُـن فیکـون) امرِ تو           پـای اشـارات تـو سـر ریـخـتــه

از تـو و اسـرار تـو آگـاه نـیست           عــالـم و فـرزانـه و فـرهـیـخـتـه

شیعـه از آن روز شده شیعـه اَت           کـه دل او بـا گِــلــت آمـیـخــتــه

کـیـسـتـی ای کـوثـر دوم، جـواد           نـام تـو مـوج کـرم انـگـیـخــتــه

سـورۀ کـوثــر ز تـو احـیـا شـده           ابـتـر از این مـعـرکه بگـریخـته

خـصـم رضا روز جـزا از قضا           پـس به زبـان می شـود آویـخـته

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نـهـمـیـن حجت حق یا جـواد

کـیـسـتـی ای سِـرّ نهـان و عیان            نـورِ بـر اَفـراشـتـه تــا آســمــان

مَـظـهـر اسـماء خـدا یک به یک           مُـظـهـر اوصـاف خـدا آن به آن

تـا مــتــولــد شــدی از مــادرت           اشـهــدِ تـو بــود بـه روی زبــان

سـجـده کـنـان غُـلـغـلـه انداخـتـی            در همۀ کون و مکان یک زمان

چـشـم خـدابین تو از جـنس نـور           وز همه عالم خـبـرت هر مکـان

تک تکِ اعـمـال محـبـین توست           زیـر نـفـوذ نـظـرت در جـهــان

سـایـۀ تو حضرت روح الـقـدس           در همه جا هست ترا همچو جان

مـورد تـایـیـد خــداونــدِ تـوسـت           آنچـه تو انـجـام دهـی بـی گـمـان

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نـهـمـیـن حجت حق یا جـواد

ای هــمــۀ زنــدگــی اهـل بـیـت            مــایــۀ بـــالـنــدگــی اهــل بـیـت

بـــنـــدگــیِ راه خــدا کـــرده ای            مـثـل هـمـه بـنــدگـی اهـل بـیـت

کـاش که می شد همه اعـمـال ما            مــایــۀ زیـبــنــدگــی اهـل بـیـت

کـیـسـت بـرازنـدۀ عصمت شود            مــثــل بــرازنــدگـی اهـل بـیـت

هـسـت پـیـام تو به ما شـیـعـیـان           پـیـروی از زنـدگــی اهـل بـیـت

غـیـرت زهـرایـی اَت از کودکی           جــلــوۀ رزمــنـدگــی اهـل بـیـت

شـیـوۀ ما پـیـش روی دشـمـنـان            شـیــوۀ تــوفــنــدگــیِ اهـل بـیت

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نهـمـین حجّـت حـق یا جـواد

بــاده را تـا آخـرش ســر مـی کـشـم            آســمــانـی مـی شــوم پــر مـی کـشـم

همچو مِی می خـواستم یک دل شوم            بـا اجـازه، گـر شـود، دعــبـل شـوم

او پــدر را مـی سـتـایــد مـن پـســر            او زجان گفت است من هم از جگر

لـیـک شـعــر مــا کــجـا آقــا کــجـا            ذکـر افـلاک اسـت مـا اُحـصـی ثـنـا

مـا کـجـا و بــاده هـــای ســلـسـبـیـل            دسـت مـا کـوتـاه خـرمـا بــر نـخـیل

ســائــلـی بــودم کـه تــو ره دادی ام            مـن مـریــض عـشـق، مـادرزادی ام

لـکـنـتـم را رفــع کـن در ایـن رسـا            بـاز می گــویـم کـه لا اُحـصـی ثــنـا

ای تـو آقــا زادۀ خـورشـیـد طــوس            روح وجان حضرت شمس الشموس

گوشــه ای ز آب لـبت نـهــر رجـب            حـوض کـوثـر! سـیـد عـالـی نـسـب!

الـسـلام ای حـضـرت بـاب الـمـراد            بــاب حــاجــات  تـــمــام ایــن بــلاد

یـا رئـوف بـن رئــوف بـن رئــوف            یـا کـریـم و یا جــواد و یـا عـطـوف

ای بـه گـهـواره مــسـیـحـا را امــام            ای مـسـیـح بـن مـســیـحــا! الـســلام

بـی سبـب لـیـلا به تو مجـنـون نـشد            بـی سـبب روی تو گـنـدم گـون نـشـد

الـتـمـاس چــشـم چـشـــمـه ســارهـا            بــــرکـت و روزی گــنـــدم زارهــا

سـفـره های نـان به زیر دین توست            رنگ گندم ها از این رو عین توست

بـرکت از مـیــلاد تـو لـبــریـز شـد            عشق لایـزرع چه حـاصل خـیز شد

دل بـه یک لحـظه شـود تـسـلـیم تو            امر کن تا جـــان شـود تـقــدیــم تــو

پیـشـکـش بر غـمـزه، سـر آورده ام            زخــم مـی خـواهــم، جـگــر آورده اام

زخــم تـو کــار مــسـیـحـا مـی کـنـد            زخـــــم تـــــو دردم مـداوا مـی کـنـد

الـســـلام ای درد و درمــان رضــا            الــســـلام ای وصــلــۀ جــان رضـا

بوسـه بر کفـش تو زد یک پیر مرد            می گـرفـت از روی نـعـلـین تو گرد

گرد کفشت خاک یا اینکه زر است            سـرمـۀ چـشـم عــلـی جـعـفـر اسـت

دسـت خـط آمـد بـرای تو ز طـوس            نـامـه را بـر دیـده بـگـذار و بـبـوس

نـامه شرح غـصـۀ هـجـران توست            شـرح دلـتـنـگـی بـابـا جـان تـوسـت

مــیــوۀ قـلـب پــدر عــمـرت بـلـنـد            سـر سلامـت باشی از شـر و گـزنـد

شـد دلـم تنـگ و ز دوری تو چاک            یـا جــواد بـن عــلـی روحــی فـداک

کـاش بابـای تو در آن حـجـره بـود            زهـر بـود و جـسم تو زرد و کـبـود

یـک کـبـوتر پر شـکـسته در قـفـس            سـخـت تــا کــام تـو  مـی آمـد نــفـس

بین حجره بال و پر می خورد زخم            تـشـنه بودی و جگر می خورد زخـم

قـلـب بـابـای خـراسـانـی شـکـسـت            دیـده ات را دسـت زهـرا تا که بـست

ای آمد و رفت دل ما سـمت تو رایـج           ما حاجت محـضیم و شما باب حوائج

مـا آمـده ایـم از کـرمـت بـال بگـیـریـم           این قـصـۀ دل را هـمه دنـبال بگیـریم

تا در طمع و بخل و حسد گیر نیفـتیـم           روزی بنما آن چه که گفـتیم و نگـفتیم

بخـشیدی و دسـتم تو بـهانه که نـدادی           هر کـار کـنی آخـرش آقـا تو جـوادی

حالا تو و این دست دل ما که درازاست            درب حرم ازلطف به روی همه بازاست

بـایـد ز در خـانـۀ تـو رزق بـگـیـریـم           خوشحال از آنـیم که ما قـشـر فـقـیریم

افتاده به پایت دل وبر فیض توبند است          هرگز نخـورد آب زمینی که بلند است

ای کاش که در ساحل تان موج بگیریم           یک جرعه بنوشیم و فقط اوج بگیریم

تا حـال و هـوای حـرمـت باز بـیـائـیم           با پـا که نـشـد، با پــر پـرواز بـیـائـیم

این شعرلبالب همه اش شرح فراق است            این ماه رجب یکسره صحبت ز عراق است

حالا که دو دستم به ضریحت نرسیده           میـلـم طـرف پــنـجـره فـولاد کـشـیـده

پابوس رضا زائرو پابوس توهم هست            در طوس رضا جلوۀ ملموس توهم هست

بـاید در آن خـانـه نفـس چـاق نـمـائـیم           در بـاب جـواد حـرم اطـراق نـمـائـیـم

یک شعبه درایران زده ای جود بگیریم           تا اذن دخـولـی، ز شـما زود بگـیـریم

ظـرفی بـدهی تا پـدرت پُر کنـد آن را           انـدیـشـۀ ما خـوب تـفـکّـر کـنـد آن را

ما نـذر شما روضـۀ مـاهـانـه گـرفـتیم           از لطـف و عـنایات شما خانه گرفـتیم

ای کاش به بالا بـرسم، کـج نروم من           حیف است تو آقای منی حج نروم من

شـاید بـشود گـفت که شـاهـانه گـدائـیم           بـیـمـه شـدۀ حـرز جـواد بن رضـائـیم

بـیـتی بـده از گریـه مـعـطّـر شـود آقا           این طـبـع بـرایـم نـکـنـد شـرّ شـود آقا

ای طـبع مرا سـمت مـدیـنـه بکـشـانید           ابـیات مـرا مـحـضر زهـرا بـرسـانـید

از کودکی ت گـریه کن فـاطـمه بـودی           در کوچه ای ازشهر که درزمزمه بودی

دستت به دل خاک چونان تیشه فرورفت           چشمان ملیح تو در اندیـشه فـرو رفت

وقتی پدرت آمد و این گونه تو را دید           از عـلّت اندیـشـۀ پُـر حُزن تو پـُرسید

گـفتید: مراعات زن و کوچه نـکردند!           با مـادر ما حضرت زهرا چه نکردند

ما اشک ز چشمان پُر از فیض تو داریم           ای کـاش که تا آخـر این عـمر بباریم

ای دُر نــورانــیِ ده بــحــر نـور          وی نـهـمـیـن حجتِ ربّ غـفــور

آیــنــۀ قــبـــلــۀ هــفـــتــم: جــواد          نـور دل حـجـت هـشــتـم: جــواد

کـنــیـۀ زیـبـای تـو ابـن الــرضـا          مـحــمــدی یـا عـلـی مـرتــضـی؟

کـعـبـۀ ارکان حـرم کـیسـت؟ تـو          قــبــلـۀ اربـاب کـرم کـیـسـت؟ تو

مـاه رخـت مـصـحـف آیـات حـق          واســطـــۀ کــل عــنــایــات حــق

دسـت تــو دسـت کــرم کــبــریــا          صـحـن و رواقــت حـرم کـبـریـا

ارض و سـمـاوات به تو مـتـکـی          بــودی امــام هــمــه از کــودکـی

عـلـم، بُــوَد نـقـش گــل روی تـو          جــود، گــدایـی بـه سـر کوی تـو

با سـخـن تـو شـده احـیـای عــلـم          هـر نـفـس تـوست مـسیحـای عـلم

طــور، تــجـلــی گـه انــــوار تـو          نــــور، مـتــاع ســر بــازار تـــو

روی خـــدا، روی دل آرای تـــو          چـشـم رضـا، محـو تـمـاشـای تو

تــو پـســر فــاطـمـه‌ای یـا جـواد!          قــبــلـۀ جـان هـمـه‌ای یـا جــواد!

زادۀ اکــثــم ز تــو خـجــلـت زده          ســیــنـۀ مـأمــون ز تـو آتـشـکـده

داده‌ای ای حـجـت پـــروردگـــار          پاسخ یـک مسـئله را سـی هـزار

مــخــزن عـلـم ازلـی ســیــنـه‌ات          عــالَــم اســـرار، در آئـــیــنــه‌ات

ظرف وجـود تو پُر از علم غـیب          نـور خــدایـی و مــبــرا ز عـیـب

طـلـعـت تــو آیــنــۀ روی حــــق          عـالم غـیـبـی ولی از سـوی حـق

عـالـم دانـش همه پـابـست توست          دایـره‌ای بـین کـف دسـت تـوست

خلق جهـان را به درت التجاست          شـأن شما «وَ مَن اَتا کُم نَجاست»

خـیـل مَلَک عاشق تهـلـیل توست          وحی خـدا زنـده به تـأویل توست

ای ملک و جـن و بـشـر زائـرت          وسـعـت مـلـک ازلـی، حــائــرت

مــظـهـر الـطـاف خــدای مـجـیـد          از کـرم و جــود تـو نـبـوَد بـعـیـد

تا چو مـنـی عـقــده ز دل وا کـنم          در حــرم قــدس تـو نـجــوا کـنـم

خـار اگـر خـار بـود با گـل است          زنـده به آب و نـفـس بـلـبـل است

"میثم" دلـخـسـته از آنِ شـمـاست          گرچه کم از برگ خزان شماست

ای وجودت حیات‌بخش وجود          سـائل درگهت کـرامت و جود

مــظـهــر کــامل امــام رضــا          آفـــتـــاب دل امــــام رضــــا

قـبـلـۀ حـاجـت هـمـه، حـرمـت          دشمـن و دوست سائل کرمت

مـاه، آئــیـنـه‌دار طـلـعــت تــو          رخ شمس‌الشموس صورت تو

آیـۀ هــشـت ســـــورۀ نــوری          بـه جــواد الائـمـه مـشـهـوری

خـلـف پــاک مـرتـضـایـی تـو          کـوثـر حـضرت رضـایـی تو

ملـک و جـن و انـس مهـمانت          دو جهـانی نشـسته بر خوانت

کاظمینت درون سینۀ ما است          نجف و مکّه و مدینۀ ما است

تو جـوادی و مـا گـدای تـوأیـم          هر چه هستیم خاک پای توأیم

لطف تو، عجز ما، بود معلـوم          هر دو هسـتیم لازم و ملـزوم

کـــرم و جـــود تــا ادا گــردد          هــر جــوادی پــی گـدا گـردد

مـن اگـر در گـدائــیــم کـاهـل          تو به جـود و کـرامـتی کـامل

تو محمد علی است ابن و ابت          کـنـیه ابن الرضا، تـقی لـقـبت

تـو گـلــی و وجــود گـلـخـانـه          ای به ریحـانه روح و ریحانه

رنگ رخـسار مرتضی داری          نـقـش گـلـبــوسۀ رضـا داری

پــدران تــو بـرتـریـن پــدران          پســران تـو بهـتـرین پـسـران

یـم جــود و فـتــوّت آیـد هـمـه          اهـل بـیـت نـبــوّت ایـد هـمـه

دلـتـان بـحـر بـی کـرانـۀ عـلـم          کیست غیر از شما خزانۀ علم

مـعـدن خـیر و مظهـر خـیرید          اول خــیـر و آخــر خــیـریــد

ابــر، بــاریـده بـا ولای شـمــا          خلـق، خلقـت شده بـرای شما

هـمـگــی بـاب‌هـای ایـمـانــیـد          امـنــــای خــدای رحــمانــیــد

تا صف حشر اصل هر کرمید          رکـن ارکان و قـادَةُ الاُمَـم ایـد

عـلـم‌ها قـطـره و تـو دریـایـی          عـالـمـی بـنـده و تـو مـولایـی

دو جهان ذرّه و تو خورشیدی          که به قـلـب هـمه درخـشـیدی

پیـش عـلم تو علم عالم چیست          درحضور تو پور اکثم کیست

تـو به بـزم سـخـن تـکـلـم کـن          تـو بـه روی رضـا تـبـسّم کن

نـفـس حـلـم زنـده از سـخـنـت          بـوسـۀ عـلـم بـر لب و دهـنت

یک کلام تو صد سپهـر کـمال          یک سؤال تو سی هزار سؤال

تو دهی، ای کـرم گـدای درت          حِـرز مـادر، به قـاتـل پـدرت

تو که در هر دلی حـرم داری          تو که بـا دشـمنت کـرم داری

توکه بر خشم خصم؛ می‌خندی          بـه روی دوست در نمی‌بندی

اَنـت بــابُ الــمــراد ادرکـنـی          یــــا امــام جــــواد ادرکــنــی

سـیّـدی "میـثم" ام قـبـولـم کـن          خـــاک ذریّـــۀ رســولــم کـن

هر گاه قـصد روى تو ابن الـرضا كـنم           بـا نـام تـو خــداى دلــم را صـدا كـنـم

گـویند جـود تـوست فـزون از جـوادها           با ذكــر یا جــواد دلـت را رضـا كـنم

بی ‏طعـم‏ چـشم هاى ‏توعـاشـق‏ نـمی شدم           كـاش اى حـبیب، حـقّ نمك را ادا كنم

بـى تـوشـۀ دعـاى تو امــداد كـى شـوم           كـى می ‏تـوان بـدون اجـابت دعـا كـنم

هردل‏ كه ‏فیض ‏دوستى ‏ات‏ داشت‏ كوثر‏است           دل‏ را چـنـین‏ قـرین‏ بـهـشـت‏ خـدا كنم

اى در صـحـیـفـه ازلى ثـبـت، نـام تـو           نـام تـو را به اسـم مـحـمـد صـدا كـنـم

ذكر جواد سـوره قـلب و لـسـان ماست

صل عـلى جـواد سـرود زبـان مـاست

اى كعبه‏، اى كه كعبه تو را گم نمی كـنـد           دل قـبـله‏ اى به جـز تو تجـسّـم نمی ‏كند

اى خـنـده مـلـیـح تـو لـبـخـنـد كــبـریـا           بى خـنـده تو غــنـچـه، تـبـسّـم نمی ‏كـند

اى هم صداى وحى، تویى نفس ناطقه           عـیـسى به مَـهـد وَرنَـه تـكـلّـم نمی ‏كند

قـرآن تویى نماز تویى مـعـرفت تـویى           بى مـعـرفـت كـسى كه تـعـلّـم نمی ‏كـند

بایـد بهـشت با تـو، به آدم شـود حـلال           وَرنـه چـنـیـن اراده گــنــدم نـمـی ‏كـند

تـوفـیق، رحمتى است فـرآیند جـود تو           بى تـو خـدا نـظاره به مَـردم نـمـی كـند

رخـسـار توست آیـنـه روى مصـطـفى

رفتار توست خلق خوش و خوى مرتضى

در خلوت یاران اثری بهتر از این نیست           در چله گرفتن ثمری بهتر از این نیست

ما خــم شراب از جگـر غوره گـرفتیم           در میکدۀ ما هـنری بهتر از این نیست

سـجـاده بـیاریـد که تا صبح نـخـوابـیـم            در بین سحرها؛ سحری بهتراز این نیست

مـا درد نگــفــتـیـم ولـی بـاز دوا کـرد            در شهر، طبیب دگری بهتر از این نیست

حـق داشـت بــنـازد پـدر پـیـر مـدیـنـه            درهیچ کجایی پسری بهتر از این نیست

گـفـتند جــواد است سـر راه نـشـسـتـیم            درجمع گدایان خبری بهتر از این نیست

پر کرد به اجـبار خـودش کیـسۀ ما را            درکوچۀ ما رهگذری بهتر از این نیست

گـفـتـنـد ســلامی بـده و زائـر او بـاش            دیدیم در عالم سفری بهتر از این نیست

پـس زائــر یـاریـم تـوکــلـت عـلـی الله

مـا عـبـد نـگــاریـم تـوکـلـت عـلـی الله

هـجـران تـو و تـیـغ بـلا فـرق نـدارنـد            در طرز شـهـادت شهـدا فـرق نـدارند

کافی است که پای تو به یک سنگ بگیرد           این گونه که شد سنگ وطلا فرق ندارند

ایـام طـفـولـیت تو عـیـن بـزرگی است            در مـعــجـزه، ایـام خـدا فـرق نـدارنـد

از رحـمت تـــو دور نـبـودند، سیـاهـن            وقـت کـرم تـو، فــقــرا فــرق نـدارنـد

پـائـین سـرسـفـره تو نـیز چو بـالاست            در خـانـۀ تو شــاه و گـدا فـرق ندارند

مـا کـار نـداریـم رضـا یـا که جــوادی            در مـذهـب مـا آیـنــه هـا فـرق نـدارنـد

تو آمـده ای تا که ســرآمــد شـده بـاشی
یکـبـار دگـر نیـز مـحـمـد شـده بـاشـی

بیمار شدن از من وعـیسی شدن از تو           لب تشنه شدن از من و دریا شدن از تو
در راه عـصای تو بیـان کرد: امـامی!           اعجاز عصا از تو و موسی شدن از تو
در مهد به اثبات خودت سعـی نـمودی           در کودکی ات این همه والا شدن از تو
چهل سال پدر؛ چشم به راه پسرش بود           حـالا یـکی یک دانـۀ بـابـا شـدن از تو
چشمان موفق به امید تو نـشـسته است           پس دست شفا از تو و بـینا شدن از تو
تـا زائـر سـرو قـد و بــالای تـو بـاشـد           جـانـم پــسـرم از پـدر و پا شدن از تو

بگــذار قــدم هــای تو را خـوب بـبـیـند
در قـامـت تو جـلـوۀ مـحـبـوب بـبـیـنـد

هـستـند کـریـمان دو عالـم سر خـوانت            یکـبـار نخـورده است گره کیسۀ نانت
اصلا حـرم شاه خـراسان حـرم توست           هر صحن که گشتیم در آن بود نشانت
انگار که گهـواره تو عـرش زمین بود            وقـتـی پــدر پـیـر تو می داد تــکــانـت
تکـبیر تو از داخل گهواره رسیده است           هــسـتـم اگـر امـروز مـسلــمان اذانـت
یکـبـار پـدر گـفـتـن تو گـر نـمی ارزید            صـد بـار نمی رفت به قـربـان زبـانت!
از چشم پدر دور مشو گرگ زیاد است            بر این پـدرت حـق بده باشد نگــرانت

در راه مـبـــادا قــدمـت خــار بــبـیـنـد
آن صورت چون برگ تو آزار ببـیـند 

ماهی ولی به چـشـم همه رو نمی شوی           عطری ولی روانه به هر سو نمی شوی

آهوی روسیاه و هوس ران رسیده است            یابن الرضا! تو ضـامن آهـو نمی شوی؟

جـایی نه گـفـته اند نه اینکـه نـوشـتـه اند            آقــای بــنــدگــان سـیـه رو نـمی شـوی؟

از کــودکی به فـکـر تـقـاس مـدیـنـه ای            تو بـی خـیـال قـصـۀ پـهـلـو نـمـی شـوی

باشد میـان خـون و رگـت شـور انتـقام            راضی به گریه در غـم بانـو نمی شوی

سلطان سپرده دل به غضب های حیدری ات            ارثیـۀ رضاست به تو قـلب مــادری ات

الا کرم ز تو مشـهــور یا امام جـواد            کـلام توست هـمه نـور یا امام جـواد

ائـمّه‌اند جــواد و تــوئی جـواد هـمـه            که گشته جود تو مشهور یا امام جواد

سزد ز لعل لب حضرت رضا ریزد            به مـدح تو دُر منــثـور یا امام جواد

اگر چه نزد شما آبـروی نیست، مرا            مکن ز درگه خود دور یا امام جواد

گـدایی‌ام به درت جـــز بهانه‌ای نبوَد            مراست وصل تو منظور یا امام جواد

به روی زائر تو بوسه می‌زند جبریل            به ذکر «سیعک مشکور» یا امام جواد

به کاظمینِ تو روی نـیــاز برده کلیم            سـلام می‌دهد از طـور یا امام جـواد

جحیم اگر تو نگاهش کنی حدیقۀ گل            بهشت بی تو کم از گور یا امام جواد

اگر چه ران ملـخ هم نـدارم ای مولا            مرا بخوان به درت مور یا امام جواد

قضا به حکم تو محکوم، ای ولیِ خدا            قـدر به امـر تو مأمـور یا امام جواد

لباس نور مرا بر تن از ولادت توست            گـنـاه، وصـلـۀ نـاجـور یا امام جـواد

خدا ثـنای تو را گفـته و چگـونه مرا            بـوَد ثـنـای تو مـقـدور یا امـام جـواد

لب تو داشت تبسّم، ولی دلت را بود            هـزارها غـم مـسـتـور یا امـام جـواد

ندید دختر مأمون جلال و قدر تو را            چو بود چشم دلش کـور یا امام جواد

شهادت تو در آن حجـره با لب تشنه            بـوَد تـجـسّـم عـاشـور یـا امـام جـواد

عـنایتی که شود روز حشر «میثم» هم            به دوسـتی تو محـشـور یا امام جواد

ای کرامت، سائل صحن و سرایت یا جواد          ای سلامت، جود بر جود و عطایت یا جواد

ای که بارد جود از دست گـدایت یا جوا          ای صـفـای دل حریم با صفـایت یا جواد

ای دوای دردمـنـدان خاک پـایت یا جـواد

دوست و دشمن کند مدح و ثنایت یا جواد

ای کرم داران، درم داران، گدای کوی تو          حـسن کلّ انـبـیا در طلعـت دلجـوی تو

خوی احمد، خوی حیدر، خوی زهرا، خوی تو          نخل طوبی سایه ای از قامت دلجوی تو

چشم خلقت، دست خلقت، روی خلقت، سوی تو

کـعـبـۀ جـان هـمـه دار الـولایت یـا جـواد

در جـمـال بی مـثـالت ای عـزیز مرتضی          می توان روی خدا را دید با چشم رضا

نیست خـالی آنی از نـور تـو دامان فـضا          حکمرانی می کنی هم بر قدر هم بر قضا

سجده آورده است بر خاک درت صبر و رضا

ای رضای حضرت حق در رضایت یا جواد

آفـتاب چـشم خـورشید ولایت کـیست؟ تو          آسمان جود و دریای عنایت کیست؟ تو

مشعل پـیـوسته تـابـان هـدایت کیست؟ تو          صورت حق را فروغ بینهایت کیست؟ تو

کلک صنع کبریا را طرفه آیت کیست؟ تو

جز خدا نتوان کسی گوید ثنایت یا جواد

کودکی بودی که نور از دانشت عالم گرفت          علم از فیض تو فیض عیسی مریم گرفت

دست حیرت بر لب خود زادۀ اکثم گرفت          دید در ظاهر تو طفلی رتبه ات را کم گرفت

پنجۀ نطق تو حلـقـوم ورا محکم گرفت

گشت مبـهـوت کـلام دلـربایت یا جـواد

پور اکثم لب چو بگشایی اسیرت می شود          قدرت مأمون عّباسی حقـیرت می شود

عـلـم مـدیـون کـلام دلـپـذیـرت می شود          نور هم پـروانۀ روی مـنـیرت می شود

هر نفس یک وحی از حیّ قدیرت می شود

وحی بارد از کـلام جانـفـزایت یا جواد

ای باب حـاجات همه ای قـبـلۀ مراد            نور الهُدی، ولیِّ خــدا، سید العِـــباد

خـیرالامم، محـیط کرم، آسمان جود            ابن الرضا، امام نهم، حضرت جواد

باب عـطا و مظهـر جـود خدا تویی

مولا تویی، امام تویی، مقـتـدا تویی

قـرآن بُوَد ز مدح و ثنای تو شمّه ای            جز مهر تو به گردن ما نیست ذمّه ای

بحر سه گوهری، گهر عرش بحر نور            کــل ائـمـه را تـو جـــواد الائــمه ای

روح رضا، روان رضا، در وجود توست

تا روز حشر جود اگر هست جود توست

دشمن خجل ز لطف و عطا و کرامتت            از کودکی به عـالـم خـلـقـت امامتت

از ماه عارضت شده شرمنده آفتـاب            دل برده از امام رضـا سرو قـامتت

آئـیــنــۀ جـلال و جـمـال مــحــمـدی

مـجــمــوعۀ تـمـام کـمـال مـحـمـدی

نامت ز کار خـلـق گـره بـاز می کند            علمت به سن کودکی اعجاز می کند

مأمون چو پی به قدر و جلال تو می برد            روحش ز تن برون شده پرواز می کند

برگرد شمع روی تو پروانه می شود

در حـیـرت کمال تو دیوانه می شود

علم تو را احاطه به ملک دو عالم است            ظرف وجود پیش عنایات تو کم است

با آن همه جواب مسائل که می دهی            لال از جواب مسئله ات ابن اکثم است

در کودکی به سـیـنه عـلوم پیـمـبرت

زانو زدند کل فـقـیـهان به محضرت